നീ ചേരുമ്പോൾ വാക്കുകൾ കവിതയായും
നീ കലരുമ്പോൾ പ്രാണൻ ജീവിതമായും
മാറുന്ന വിസ്മയമാണ്
ഭൂമിയിൽ എന്റെ ഇടമൊരുക്കുന്നത്.

ചിലപ്പോൾ തിരിച്ചു പോകാൻ തോന്നും;

നീ മിണ്ടാതെയിരിക്കുമ്പോൾ
വാക്കുകൾ  മാഞ്ഞു പോവുകയും
നീ തൊട്ടുനോക്കാതെയിരിക്കുമ്പോൾ
പ്രാണൻ നിശ്ചലമാവുകയും
ചെയ്യുന്ന നേരങ്ങളിൽ
തിരിച്ചു പോകാൻ തോന്നും.

ഭൂമിയിലെ ഏറ്റവും ഉയരത്തിലുള്ള ജാലകം തുറന്ന്
വളരെ പതുക്കെ,
മന്ദമായ് ഒഴുകുന്ന നദിയെന്ന പോലെ
മടങ്ങിപ്പോകാൻ തോന്നും.
ഓരോരോ ജലകണമായ്
ആരുമറിയാതെ
ഒരു നദി മാഞ്ഞു പോകുന്നപോലെ
നീ ഇല്ലാതെയാകുന്നെന്ന തോന്നലിൽ നിന്ന്
ഒരു തിരിച്ചു പോക്ക്,
ഞാൻ മാത്രം പാർക്കുന്ന ആകാശഗോളത്തിലേക്ക്...
ഏറ്റവും അകലെയുള്ളൊരു നക്ഷത്രത്തിൽ നിന്ന്
പ്രകാശവർഷങ്ങൾ നീളുന്നൊരു യാത്ര
എന്നിലേക്ക്
നീ
തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ടെന്ന ഉറപ്പിൽ ..