പത്മ

Friday

ഓരോ വാക്കിനും
ഒരു നിറമുണ്ട്.
നിറങ്ങൾക്കും വിരലുകൾക്കും
ഇടയിലെ ആ മായാജാലം
ഒരു ഓർമ്മ മാത്രമായ ഒരാൾ,
ഓരോ വാക്കിനേയും
അപൂർണ്ണമായ ഒരു ചിത്രം പോലെ
നോക്കിനിൽക്കുന്നു.

എന്റെ പ്രണയം

നിന്നോട് മാത്രമായോ എന്നാണ്‌.

അതറിയുമ്പോൾ;
ഞാൻ

നിനക്ക് മാത്രമാകുമ്പോൾ,

നിന്നെ വിളിക്കാന്‍

പേരു തിരഞ്ഞ്
ഞാന്‍

പൂക്കള്‍

മാത്രമുള്ളൊരിടത്തെത്തും.

അവയിലൊന്നിനെ

വിരല്‍ കൊണ്ട് തൊടും.
കണ്ണുകളായ

മഞ്ഞ് തുള്ളികളിലെ

നനവറിയും;
എന്റെ മുഖം കാണും.

കാറ്റിന്റെ ശ്വാസച്ചൂടില്‍

നിന്റെ ഗന്ധമറിയും.

പൂക്കളില്‍ ഒന്ന്

കൊഴിഞ്ഞ് വീഴുമ്പോള്‍
അതില്‍

ഗന്ധര്‍വ്വന്മാര്‍ വന്നിരിക്കുന്നതാണെന്ന
നിന്റെ ശബ്ദം

ഞാന്‍ കേള്‍ക്കും.

എനിക്കെന്റെ

ന്യായവിധികള്‍
പറഞ്ഞു കേള്‍പ്പിക്കാന്‍
സാവകാശം തരാതെ
കാറ്റ്,
അതിന്റെ
ഉറവിടത്തിലേക്ക് തിരിച്ചുപോകും.
അത്

നിന്റെ മടിയില്‍

തലചേര്‍ത്ത് ഉറങ്ങും.

നീയെന്നെയെത്ര
സ്നേഹിച്ചിരുന്നെന്ന് ഓര്‍ക്കും.

മറക്കാന്‍
എനിക്ക്
നിന്റെ
ഓര്‍മ്മകള്‍
മാത്രമെന്ന് തിരിച്ചറിയും.

നിന്നില്‍ നിന്ന് മടങ്ങാന്‍
വഴികളറിയാതെ

ഞാന്‍
എന്റെ ശ്വാസത്തിലൂടെ
കാറ്റിലലിഞ്ഞ്
നിന്റെയരികിലെത്തും.

എത്രനാളായി കണ്ടിട്ടെന്ന്
പരിഭവിക്കുമ്പോൾ
നിന്റെ കാഴ്ചകളത്രയും
ഞാനായിരുന്നില്ലേ എന്ന്.

എത്ര നാളായൊന്ന്
മിണ്ടിപ്പറഞ്ഞിട്ടെന്നാകുമ്പോൾ
നീ പറഞ്ഞതത്രയും
ഞാൻ കേട്ടുവല്ലോ എന്ന്.

എത്രയായൊന്ന്
ചേർത്തുപിടിച്ചിട്ടെന്നതിന്‌
ഞാൻ,
നീ
തന്നെയായിരുന്നില്ലേ എന്ന്.

പിണങ്ങിയോ
എന്ന വേവലാതിയ്ക്ക്
ഇഷ്ടക്കൂടുതലല്ലേ
എന്നും നിന്നോടെന്ന്.

വീട്ടിലെന്നും കാത്തിരിക്കാൻ
നീയുണ്ടാകണമെന്നാകുമ്പോൾ
നാം
പരസ്പരം കാത്തിരിക്കുന്ന
വീടുകളല്ലേ എന്ന്.

അങ്ങനെ അങ്ങനെ.......

തനിച്ചായിപ്പോയെന്ന്
ഒരിയ്ക്കലും നീ പറയല്ലേ-
അപ്പോഴൊക്കെ
ഞാനും
ഒറ്റയ്ക്കായിപ്പോകുന്നു.

ഞാനുണ്ട്
നിന്റെയൊപ്പമെന്ന്
നീയറിയുമ്പോഴല്ലേ
എനിക്കും
നീ കൂട്ടുണ്ടാവുകയുള്ളൂ.