നിന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നതു കൊണ്ട് മാത്രം
സന്തോഷത്തോടെ ഇരിക്കുന്നവൾ.
നീ സ്നേഹിക്കുന്നതു കൊണ്ട് മാത്രം
സന്തോഷത്തോടെ ഇരിക്കുന്നവൾ.

നിന്റെ സ്നേഹത്തിലേക്ക് മാത്രം
യാത്രപോകുന്നവൾ.
നിന്റെ സ്നേഹത്തിൽ നിന്നൊരിടത്തേക്കും
യാത്രപോകേണ്ടാത്തവൾ.

നിനക്കു വേണ്ടി മാത്രമായ് വാക്കുകളാകുന്നവൾ.
വാക്കുകൾക്കിടയിൽ
അക്ഷരങ്ങളായ് നിന്നെ ചേർത്ത് വയ്ക്കുന്നവൾ.

എന്തിനാണ്‌ അവളെ നീ
എന്നിൽ ഒളിപ്പിച്ചുവെച്ചത്?

അവളെ പ്രതിഫലിപ്പിക്കാൻ എന്നും
കണ്ണാടിയായ് എന്റെ മുന്നിൽ നില്ക്കുന്നത്?

' നീ
 നീ ' എന്ന്
വാക്കുകളോരോന്നും
തിരമാലകൾ പോലെ
ഞാൻ എന്ന തീരത്തേക്ക് അടുക്കുന്നു!

എന്നിൽ ,
' ഞാൻ
ഞാൻ 'എന്ന്
എഴുതി വച്ചയിടങ്ങളെല്ലാം മായ്ച്ചു കളയുന്നു.

മടങ്ങിപ്പോകാതെ
സ്നേഹത്തിന്റെ ഓളങ്ങളായി
മാറിപ്പോകുന്നു.

' എത്ര ചിറകുകളാണ്
നിന്റെ വാക്കുകളുടെ ആകാശത്തെനിയ്ക്ക് എന്ന്,

എത്രയാത്രകളാണ് നീയെന്ന സഞ്ചാരി
എന്നിലുപേക്ഷിയ്ക്കുന്നത് എന്ന്,

നീ തൊട്ടാല്‍
തൂവലുകളാകുന്ന മുള്ളുകളേ
ഉള്ളൂ എന്റെയുള്ളിലെന്ന് '

പറയാന്‍ 
എന്റെ പ്രണയമാണിത്.

ഞാന്‍ തന്നെയാണിത് !

എത്ര ജാലകങ്ങളാണ്‌
നീ എന്ന സൂര്യനിലേക്ക്
ഞാൻ തുറന്നു വയ്ക്കുന്നത്.
എത്രയെത്ര വിരലുകളാലാണ്‌
നീ നിന്നിലേക്ക്
എന്നെ ചേർത്തുപിടിയ്ക്കുന്നത്!

എത്ര നിറങ്ങളിലാണ്‌
നീ എന്നിലേക്ക് വന്നു നിറയുന്നത്.
എത്രയെത്ര നിറങ്ങളായാണ്‌

ഞാൻ മാറിപ്പോകുന്നത്!

എന്റെ സ്നേഹത്താല്‍ സ്വതന്ത്രനാക്കപ്പെട്ട സഞ്ചാരീ,
നിന്നിലുണ്ടാകും എന്റെ ഓര്‍മ്മത്തിരകളാല്‍
നിര്‍ണ്ണയിക്കപ്പെടുന്ന വേലിയേറ്റം.

നീ പങ്കുവയ്ക്കുന്ന സ്നേഹവാചകങ്ങൾ
നിന്നെ ദൈവമാക്കുന്നു.

നിന്നിലെ മുറിവുകൾ മാഞ്ഞു പോകുന്നു.

ഞാൻ പറഞ്ഞവസാനിപ്പിക്കുന്നിടത്ത്
നീ തുടക്കമിടുന്നു.

നിന്നെയെനിക്കറിയാം.
നദിയുടെ ആഴത്തിലേക്കെന്നപോലെ
നിന്നിലേക്ക് ഇറങ്ങിവരാനുമറിയാം.

:-)

മേഘങ്ങൾക്കിടയിലാണെന്റെ വീട്,
പക്ഷേ നീ തുറന്നിടുന്ന ജാലകങ്ങളാണ്‌
എന്നിലെ കാഴ്ചകൾ.

കടലോരത്താണ്‌ ഞാൻ.
പക്ഷേ
നീ വിരൽ തൊട്ട മഹാസമുദ്രങ്ങളാണെന്നിൽ
തിരകളാകുന്നത്.

വീടിന്റെ ജനലുകൾ തുറന്നിടണം നീ..
കാറ്റിന്റെ കൈപിടിച്ചു, മഴ നിന്റെ പുതപ്പിനുള്ളിൽ എത്തുമ്പോൾ ഉമ്മവച്ചുറക്കണം.
രാവെളുക്കുവോളം കഥ പറഞ്ഞിരിക്കാനാവില്ല; എന്റെ ദേശവും നീയും ഒരു കടൽദൂരത്തിലാണ്‌ ....

ഞങ്ങളിലൊരാൾ ഭൂഖണ്ഡങ്ങളിലൊന്നായ് മാറിപ്പോകുന്നു;
മറ്റേയാളതിനെ വലയം ചെയ്ത മഹാസമുദ്രവും.

മഞ്ഞ് വീണ കവിതയായ നിന്നെ
ഒരു വേനലില്‍ തുറന്നു വെച്ച്
നിറഞ്ഞു പോയ
കണ്ണുകളാണ്
എന്റേത്!

ഞാനൊരു സ്വപ്നം തരാം നിനക്ക്,
ഒന്നുകണ്ടുണർന്നെഴുന്നേറ്റാൽ
നീ എന്നിൽ മാത്രം ജീവിച്ച് തുടങ്ങും.

മരണത്തെപ്പോലും ജീവിതമാക്കുന്ന പ്രണയം.

ഹൃദയമേ ,
നീ എന്നെ ഈ ചില്ലുകൂട്ടിലടച്ചിട്ട്
എന്തിനാണ്‌
ആ സഞ്ചാരിയോടൊപ്പം യാത്രപോകുന്നത്?

ഹൃദയമേ ,
നിന്നിലെ വാക്കുകളുടെ ശലഭജീവിതത്തിന്‌
അവനെന്ന താഴ് വാരത്തിൽ മാത്രം ചിറക് മുളയ്ക്കുന്നത്?
നിന്നിലെ ആകാശയാത്രകൾ
അവനെന്ന സൂര്യനു ചുറ്റുമുള്ള ഭ്രമണമായ് മാറിപ്പോകുന്നത്?
രാത്രികൾ എന്നും

അവന്റെ ജാലകപ്പുറത്ത് നിശാഗന്ധിയായ് പൂത്ത് പോകുന്നത്?

( ഇതെല്ലാം എഴുതുന്നത്
നിനക്ക് മാത്രമായിട്ടല്ലെന്ന് കളിയായ് പോലും പറയാൻ വയ്യ! )

ഈ പ്രണയമെന്നിലെ
പുണ്യപാപങ്ങളെയെല്ലാം
ചുട്ടെരിച്ചു കളയുന്നു.
ശ്വാസമായ് മാറിപ്പോകുന്നവനേ
നീ ഊതിയൂതി ജ്വലിപ്പിക്കുക
എന്റെ കനൽ ജീവിതം!

എനിക്കെന്റെ ചിരി തിരിച്ചു തരുന്നത് നീയാണെന്നിരിക്കെ
ഇനി കരയില്ല ഞാനൊരിയ്ക്കലും.
നനവൂറുകയില്ല നിനക്കായ് എഴുതുന്ന വാർത്തകളിലൊന്നിലും.

തോറ്റുപോകുമെന്നോർത്ത്
പാലായനം ചെയ്യില്ല എന്നിലെ സ്വപ്നങ്ങൾ.
തോല്പിച്ചെന്നോർത്ത് യുദ്ധം ചെയ്യില്ല ഒരു സ്നേഹഭംഗത്തിലും.

അതിശാന്തമാണെന്റെയുള്ളം-
നീ ധ്യാനിച്ചിരിക്കയാവണമവിടെ.

പ്രണയത്തിന്റെ
കപ്പൽ യാത്രയിലാണ്‌ നമ്മൾ.

നീ കടൽ;
ഞാൻ കപ്പിത്താനും.

എനിക്ക് നീന്താനറിയില്ല;
നിന്നിലാവട്ടെ തുറമുഖങ്ങളുമില്ല!

സഞ്ചാരീ,
ചില നേരങ്ങളിൽ
എന്റെ വാക്കുകളുടെ ആകാശത്തിലേക്കല്ലാതെ
മറ്റൊരിടത്തേയ്ക്കും
യാത്ര ചെയ്യാൻ
നിനക്കാവില്ല;
എന്നെക്കുറിച്ചെല്ലാതെ മറ്റൊന്നിനെക്കുറിച്ചും ഓർക്കാനും. ;-)

എന്നാൽ
നിന്റെ ചിറകുകളാണെന്റെ ആകാശം,
നീയെന്ന ഉണർവ്വിലേക്ക്
വാതിലുകൾ തുറക്കുകയാണ്‌ ഞാൻ.

നിന്നോടുള്ള പ്രണയമല്ലാതെ
മറ്റൊരു യാത്രയും
അനുഭവങ്ങളുമില്ല എനിയ്ക്ക്.

പലപ്രവാഹങ്ങൾ ഉള്ളിലുണ്ടായിരുന്നിട്ടും
ഒരിയ്ക്കലും പെയ്യാതെ പോയ മേഘമായിരുന്നിരിക്കാം ഞാൻ.
എനിയ്ക്ക് പക്ഷേ ഖേദമില്ല,
നിന്നിലെ വെയിൽ ചീന്തുകളെന്നെ എന്നേ
ഒരു മഴവിൽ തുണ്ടായ്  മാറ്റിക്കളഞ്ഞിരിക്കുന്നു.

സങ്കടങ്ങളില്ല എനിയ്ക്ക്;
നിന്റെ പ്രണയം
അത്രമേൽ ആഹ്ലാദം എന്നിൽ നിറച്ചിരിക്കുന്നു!

നക്ഷത്രമേ,
നിന്നിലേക്കുള്ള കീഴടങ്ങലാണെന്നിലെ
സൂര്യോദയങ്ങള്‍.

ഇനിയില്ല ഈ വഴിയെന്നുറപ്പിച്ച്
ഇറങ്ങുന്ന എന്നെ
നീ തിരിച്ചു വിളിയ്ക്കുന്നു.
ഇത്തിരി കൂടുതലിഷ്ടത്തോടെ
നിന്നിലേക്ക് ചേർത്തു നിർത്തുന്നു.

നിന്നിൽ വാക്കുകൾ നിറയുന്നു.
വാക്കുകളിൽ ഞാനും
എന്നിൽ നീയും.
യാത്ര മടുക്കാത്തൊരു ഭ്രമണപഥമാണത്!

മഴയും മരവും മലയും മേഘങ്ങളും
ചേർന്നുപെയ്യുന്നൊരു താഴ് വാരത്തിൽ ഞാനെത്തുന്നു.
ഞാൻ വാതിലുകളില്ലാത്തൊരു വീടായ് മാറുന്നു.
കാടും കാറ്റും കിളികളും ഒരേചിറകിൽ
വീടിന്റെ മേൽക്കൂരമേൽ വന്നിരിക്കുന്നു.

ഞാനെനിക്കിഷ്ടമുള്ളതിന്റെ
കാഴ്ചക്കാരിയാകുന്നു.
സ്വതന്ത്രമാകുന്നു എനിക്ക് കാണേണ്ടതൊക്കേയും.

നിന്നോട് യാത്ര പറയാനെനിക്ക്
ചുട്ടു പഴുത്തൊരു വേനൽക്കാലം വേണം.
ചുറ്റിലും ഓർമ്മകളെല്ലാം
പൂത്തു ചുവന്ന് മരങ്ങൾ വേണം.
മണ്ണുപോലും കരിഞ്ഞു പോകുന്ന ചൂടിൽ,
ഇനി വരുന്നൊരു മഴക്കാലത്ത്
ഏതെങ്കിലുമൊരു ദേശത്തെ നാട്ടു വഴിയിലൊന്നിൽ
തൊട്ടാവാടി ചെടികളായ്
ജനിയ്ക്കാമെന്ന് സ്വപ്നം കണ്ട്
എനിക്ക് യാത്ര പറയണം!

ഈ മഴയത്ത് വയ്യല്ലോ!


മഴയിലാണ് നമ്മൾ
നഗരാതിർത്തികൾ
ലംഘിച്ചതും
പ്രളയമായതും!
പല ജന്മങ്ങൾ
പിറന്നതും
അലഞ്ഞതും
തിരിച്ചറിഞ്ഞതും
അടുത്തജന്മമെന്നുറപ്പിച്ച്
ജീവിച്ച് മരിച്ചതും.



അങ്ങനെയൊരു
മഴ പെയ്തു നില്ക്കെ
എങ്ങനെയാണ്
യാത്ര പറയുക.

അങ്ങനെയൊരു
മഴയായ് പെയ്തു നില്ക്കെ
എങ്ങനെയാണ്
പലതായ് പിരിയുക!

മഴയും വെയിലുമായ്
ഈ ജന്മമെന്നാലിങ്ങനെ
ഒരു മഴവില്ലിനപ്പുറവുമിപ്പുറവും
പിരിയാതെ
തോരാതെ
പെയ്യട്ടെ എന്നോ :-)

' നിന്റെ പനിച്ചൂടിലേക്ക്
 വിരൽ നീട്ടി
 ദൈവം
 മഴയുണ്ടാക്കിയെന്നും

 പുതപ്പിനുള്ളിൽ
 നിന്റെ ഓരം ചേർന്നു കിടന്ന്
 ഒരു പുലർകാലെ,
 ഇതാ
 നിന്റെ
 തയ്യൽക്കാരന്റെ സൈക്കിൾചക്രങ്ങൾ
 എന്ന്
 ദൈവം
 മഴവില്ലുണ്ടാക്കിയെന്നും

 നിന്റെ ഹൃദയരഹസ്യങ്ങളറിയാൻ
 ജാലകങ്ങൾ
 തുറന്ന്
 ദൈവം
 നിലാവുണ്ടാക്കിയെന്നും'

പ്രണയത്തിന്റെ ദൈവം,
പൂക്കളുടെ ദൈവത്തെക്കുറിച്ചും
നക്ഷത്രങ്ങളുടെ ദൈവത്തെക്കുറിച്ചും
സ്വപ്നം കാണുകയായിരുന്ന നേരത്ത്
എനിക്ക് വായിക്കാനാകുന്നു.

ഞാനായിരുന്നു
പൂക്കളുടെ ആ ദൈവം!
നീ നക്ഷത്രങ്ങളുടേയും!

ഒരു വേനലിലവസാനം
ശലഭത്തിന്റെ കണ്ണുകളോടെ
വെളുത്ത പൂക്കളിലൊന്നായ്
വിടർന്ന്
ഒറ്റയ്ക്കായിരുന്നു ഞാൻ.