നാമിരുപേർ
നാവികർ,
പ്രണയമെന്ന കടലിൽ
കപ്പലുപേക്ഷിയ്ക്കുന്നു.

ഇനി വേണ്ട പാർപ്പിടങ്ങളെന്ന്
നാം പാർത്ത  

തുറകളെ ഒഴുകുന്നു.

ഇനി വേണ്ട ഓർമ്മകളെന്ന്
നാം തൊട്ട  

മനുഷ്യരെ മറക്കുന്നു.

ഇനി വേണ്ട തുഴകളെന്ന്
നമ്മിൽ 

വേരുകൾ പൊടിയ്ക്കുന്നു.

ഇനി വേണ്ട തിരകളെന്ന്
നാം  

ഇലകളായ് തളിർക്കുന്നു.

ആ കടലിനാഴത്തിൽ
പ്രാണന്റെ
നങ്കൂരമിറക്കുന്നു.
അസ്ഥികളിൽ
ഉപ്പുചാലിച്ച്
ഒരു കാടിനെ
പെറ്റുപോറ്റുന്നു .